Ávarp á Alþjóðlega leiklistardeginum 27. mars 2024 eftir Grétu Kristínu Ómarsdóttur, leikstjóra, Íslandi.
Í lokin kvikna ljósin aftur og þá eru þau öll þarna. Meira að segja ef þau voru grátandi síðast þegar við sáum þau, eða ef einhver stakk einhvern með heimskulegum hníf eða eitthvað. Þarna eru þau aftur. Búin að þvo sér og haldast í hendur og hlægja. Kollegarnir, sem eru núna vinir aftur, sem hneigja sig í lokin þegar ljósin kvikna.
Stertabenda. 2016. Marius von Mayenburg og leikhópurinn Stertabenda
Ég á stundum erfitt með að trúa á leikhúsið, þetta þversagnakennda samskiptaform þar sem staður er stund. Þennan óarðbæra fagvettvang þar sem má hugsa hið óhugsandi en úrræðin anna aldrei öllum hugmyndunum. Ég á stundum erfitt með að trúa á þessa sleipu list sem framleiðir merkingu með röð blekkinga. Ég á stundum erfitt með að trúa á leikhúsið og getu þess til að gera nokkuð, hreyfa eða segja nokkuð sem skiptir máli fyrir klofin samfélög í brennandi heimi.
En leikhúsið strengir mig sífellt upp á milli ósamrýmanlegra forsenda þar sem fleira en eitt fær að vera satt á sama tíma, og líka þetta: Leikhúsið er tilgangslaust. Leikhúsið getur bjargað heiminum.
Leikhús bjargaði lífi mínu. Það var niðurstaða sem ég komst að eftir tveggja ára rannsóknarferli í meistaranámi í leikstjórn við Listaháskólann í Helsinki. Sem barn var ég svo lánsöm að finna leiklist og sögur sem athvarf frá óvinveittu umhverfi og flóknum sársauka. Ég hefði allt eins getað ratað í önnur efni og meira eyðileggjandi, en fyrir einhverja lifandis lukku þá fékk amma mín þá flugu í höfuðið að bjóða mér, tveggja ára gamalli, á Dýrin í Hálsaskógi í Þjóðleikhúsinu. Þar fangaði leikhúsið mig, löngu áður en aðrar flóttaleiðir opnuðu gin sitt. Því stend ég sjálf í þeirri þversögn að vera þar sem ég ætti alls ekki að vera. Ég ætti hvorki að vera starfandi leikstjóri, dramatúrg né dósent í sviðslistum við listaháskóla. Ég kem af efnalitlu alþýðufólki og ólst upp á afskekktum stöðum úti á landi þar sem fótbolti og gagnkynhneigð voru einu viðurkenndu farvegirnir til þess að vera ígildi manneskju. Ég átti hvorki fyrirmyndir né sjálfsagt erindi eða ástæðu til þess að daga uppi í sviðslistum og gera leiklist að mínu ævistarfi. En það var einmitt fyrirmyndaskorturinn sem krafði mig alla tíð um eigið fordæmisgildi, og það er erindisleysið sem krefur mig sífellt um erindi mitt og ástæðu: Titrandi barnatrúin á mátt leikhússins sem leyfði mér að finna og verða til þó ótrúlegt væri með öllu.
Það skiptir máli hvaða mál við notum til að hugsa málið; það skiptir máli hvaða sögur við segjum til að segja söguna; það skiptir máli hvaða hnútar hnýta hnúta, hvaða hugsanir hugsa hugsanir, hvaða lýsingar lýsa lýsingum, hvaða tengsl tengja tengls. Það skiptir máli hvaða sögur verða að heimum; hvaða heimar verða að sögum.
Donna J. Haraway. Staying With the Trouble. 2016: 12
Ekkert okkar á að vera hérna, en við eigum öll heima hérna. Ekkert okkar á sjálfkrafa tilkall til þess að framleiða endanlega merkingu hlutanna, það umboð er ekki hægt að erfa, kaupa eða eigna sér með vísan í einhverskonar hlutlausa, algilda snilligáfu. En við eigum öll sögur og heima innra með okkur sem hafa margslungið erindi og við þurfum öll á hvoru öðru að halda til þess að gefa sögum okkar merkingu og skapa heiminn sem við viljum búa í. Merking er ekki tæmandi auðlind, það er kannski loforð leikhússins sem ég keppist við að trúa á – þessa fallvalta vígis samkomunnar, þar sem samkennd fær að vera jafnt meðalið og markmiðið, ef við erum bara nógu hugrökk til þess að trúa því.
Leikhúsið fær stöðuga endurnýjun lífdaga. Augnablikið kemur alltaf aftur og við fáum sífellt annað tækifæri til þess að velja upp á nýtt og taka nýjar ákvarðanir. Hver einasti sviðslistaviðburður – óháð tegund, inntaki og efnistökum – er samansettur af röð ákvarðana. Frá upphafi til enda er ekkert í leikhúsinu nema ákvarðanir og val. Og hvað vel ég? Vel ég sögur og aðferðir sem ég veit að útiloka, minnka og afmennska? Hverju vel ég að trúa og hverju bið ég þig að trúa?
Máttur leikhússins er háður vilja okkar og getu til þess að trúa. Í leikhúsi getum við flogið og flakkað milli vídda, sigrað dreka og sungið börn aftur til lífsins. Við krefjumst þess af kollegum okkar í leikhúsinu að þeir trúi og við bjóðum áhorfendum okkar að trúa. Getum við þá ekki sjálf trúað? Getum við trúað því að Hedda Gabler sé brún, að álfakóngurinn sé fatlaður eða að Lilli klifurmús sé hinsegin? Getum við trúað því að leikhúsið breyti heiminum?
Í lokin kvikna ljósin og þarna eru þau aftur. Kannski hefur ekkert gerst og ekkert hreyfst í heiminum nema lítið rykkorn á kápu áhorfanda á þriðja bekk.
En kannski stendur einhver upp og hrópar „bravo!“
– sem ég reyni að muna að þýðir hugrekki.
Og kannski er allt breytt innra með einu barni, sem hugsar nú eitthvað sem áður var óhugsandi og trúir á eitthvað sem áður var ómögulegt. Kannski hefur myndast pláss þar sem áður var ekkert, kannski er merking orðin til sem engin áður merkti og kannski er heimurinn orðinn örlítið betri, nú þegar ljósin kvikna, þegar þau hneigja sig og setja hjartað fyrir ofan heilann.
*
Gréta Kristín Ómarsdóttir, leikstjóri og dramatúrg, er með MA gráðu í leikstjórn frá Listaháskólanum í Helsinki og BA gráðu frá sviðshöfundabraut Listaháskóla Íslands. Áður stundaði hún nám í bókmenntafræði og kynjafræði við Háskóla Íslands. Gréta starfar, ásamt leikstjórn, sem dósent og fagstjóri sviðshöfundabrautar við Listaháskóla Íslands. Hún hefur verið mikilvirkur listamaður í íslensku sviðlistalífi um árabil.
